دوره 1، شماره 2 - ( 6-1404 )
جلد 1 شماره 2 صفحات 15-10 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Elahi S. The Necessity of Enhancing Resilience and Employing
A Multi-Scale Approach in Urban Master Plans. مکتب نقدنظر 2025; 1 (2) :10-15
URL: http://jcr-sj.com/article-1-29-fa.html
URL: http://jcr-sj.com/article-1-29-fa.html
الهی سروین. اهمیت رویکرد چندمقیاسی در طرح جامع شهری. مکتب نقدنظر. 1404; 1 (2) :10-15
چکیده: (21 مشاهده)
رشد شتابان جمعیت شهر تهران در دهه‌های اخیر، ناشی از مهاجرت گسترده و افزایش قیمت مسکن، منجر به گسترش شهرک‌های اقماری پر تراکم در حومه شده است. با وجود هدف‌گذاری این پروژه‌ها برای حل بحران جمعیت و ارتقای بهره‌وری اقتصادی، بررسی‌ها نشان می‌دهد که مؤلفه‌های پایداری اجتماعی و نیازهای واقعی ساکنان، کم‌ترین توجه را دریافت کرده‌‌اند. حذف ساختارمحله‌ای در طرح‌های جامع و رویکرد کالایی به زمین از سوی طراحان، سبب کاهش نقش فضاهای شهری به سکونتگاه‌هایی منفعل و فاقد تعاملات اجتماعی شده است. این سکونتگاه‌ها، که پذیرای مهاجرانی با زمینه های فرهنگی متنوع هستند، ترکیب اجتماعی پیچیده‌ای را ایجاد کرده و در کنار مشکلات اقتصادی، بی‌ثباتی مالی، ضعف زیرساخت‌ها و فشارهای زسیت‌محیطی، تابآوری شهری را به شدت تضعیف می‌کنند. این پژوهش با تبیین مفهوم تابآوری و تحلیل سیستم شهری به عنوان یک موجود پویا، بر ضرورت رویکرد چند مقیاسی در برنامه‌ریزی شهری تأکید می‌کند. نتایج نشان می‌دهد که مقیاس محله، به‌عنوان هسته اصلی بافت شهری و بستر تعاملات روزمره، نقش حیاتی در پایداری اجتماعی دارد. ازاین رو پیشنهاد می‌شود که طرح‌های جامع، توسعه شهری را در سطوح مختلف - از محله تا شهرک، ناحیه، منطقه و کلان‌شهر- ارزیابی کرده و ارتباط وهم پوشانی لایه‌های اجتماعی و محیطی را در فرآیند تصمیم‌گیری لحاظ کنند. اتخاذ چنین رویکردی می‌تواند ضمن افزایش تابآوری، به ایجاد فضاهای شهری کارامدتر و پایدارترمنجر شود.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |