چکیده: (58 مشاهده)
زندگی در شهرهای با کیفیت در گرو تربیت شهرسازانی کارآمد است. مقصود از کارآمدی به تعبیری، همان کنشگران مؤثر حوزه نظر و حوزه عمل بوده که ضمن بهرهبردن از دانش روزآمد، نسبت به بستر بومی دغدغهمند و مؤلف هستند. از آن جهت که تربیت شهرسازان کارآمد از مسیر آموزش شهرسازی جاری در کشور میگذرد، این نوشتار به بررسی تحلیلی این امر در بستر بومی میپردازد. از زمان ورود رشته شهرسازی به کشور ایران، نهاد آموزش بر پایه آموزههای علمی جهان شمول (فارق از ارزش) به تربیت متخصصان پرداخته است. از سویی رویههای جهانی انباشت علم و سیاستگذاری عمومی، هرچه بیشتر بر توجه به ظرفیتهای محلی تأکید میورزند؛ از دیگر سو در نقشه جامع علمی کشور نیز، بر بومیسازی هنر و علوم انسانی و متناسبسازی رشتههای آنها با نیازهای واقعی کشور تأکید شده است. نوشتار حاضر نشان میدهد، آموزش شهرسازی کشور به منظور کارآمدی در زمینه، در مرحله اول میبایست با مجهزشدن به دانش جهانشمول شهرسازی، به تبیین و تولیدات علمی بپردازد. بهصورت همزمان لازم است آموزش این رشته، بهشناخت درستی از مکان بومی (نیازها، امکانات و محدودیتهای زمینه) دستیافته و با فهم و شناسایی دقیق مشکلات و نیازهای بومی بتواند به طراحی محتواها و رویههای متناسب و پاسخگو، اهتمام ورزد. بهصورتی که غایت نهایی سیستم ایجاد و تثبیت دانش، مهارت و بینشی بومی و روزآمد باشد، که مداوم بهواسطه فرایندی مشخص مورد ارزیابی قرار گیرد.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
عمومى دریافت: 1404/4/8 | پذیرش: 1404/4/10 | انتشار: 1404/4/10