چکیده: (20 مشاهده)
رِزیلیِنْسْ (Resilience) به عنوان مفهومی نوین، در دهه اخیر به یکی از پرتکرارترین واژگان در ادبیات پایداری بدل شدهاست. با بحرانی شدن ارتباط «انسان» و «محیط» در دهههای اخیر و متعاقب آن با فزونی چالشهای زیستمحیطی انسان در قرن حاضر، این مفهوم در علوم مختلف توسط اندیشمندان گسترش یافته و به یکی از مفاهیم کلیدی در عموم عرصههای علمی امروز بدل شدهاست. با افزایش کاربرد این مفهوم در حوزههای مختلف، این واژه در ادبیات فارسی نیز با برگردان «تابآوری» معرفی و با توجه به اهمیت، به اصطلاحی رایج بدل شدهاست. با اینحال، این مفهوم که به مثابه تعبیری متفاوت از رابطه انسان و محیط طرح شده و رویکردی جدید را برای بقای هر دو مولفه این ارتباط پیشنهاد میکند که بیش از آنکه مبتنی بر توانایی «مقاومت کردن» باشد، بر توانایی «تطبیق یافتن» و «سازگار شدن» استوار است. با توجه به اینکه برگردان مصطلح «تابآوری»، به نظر میرسد بیشتر مبتنی بر توانایی مقاومت باشد تا سازگاری، این نوشتار در پی آن است که با کاوش در مفهوم رزیلینس به تبیین معنای آن بپردازد و پس از آن با بررسی معنای واژه تابآوری و سنجش همخوانی مفهومی این برگردان، ارزیابی از تناسب این ترجمه با معنای موردنظر به دست دهد. علاوه بر آن جستار در دست میکوشد تا از بررسی معنای رزیلینس به برگردانی پیشنهادی که به تدقیق موضوع منجر شود، دست یابد. یافته این پژوهش بیانگر آن است که «تابآوری» با آخرین تحولات رویکرد رزیلینس در تضاد است و به نظر میرسد واژه «سازگاری» ظرفیت بیشتری برای بیان معانی آن دارد.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
عمومى دریافت: 1404/6/15 | پذیرش: 1404/6/10 | انتشار: 1404/6/10